Το Πολυτεχνείο ζει, οι αγώνες για αξιοπρέπεια, ισότητα, δικαιοσύνη συνεχίζονται!

Η ΕΣΑμεΑ τιμά την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Τιμά τους φοιτητές, τους νέους και όλους τους απλούς πολίτες που πάλεψαν για τη Δημοκρατία, την Ελευθερία, την Παιδεία και την αξιοπρεπή και ελεύθερη διαβίωση.

Η ΕΣΑμεΑ τιμά τους αγωνιστές της Δημοκρατίας που γκρέμισαν το αυταρχικό καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών με το αίμα τους και τις λέξεις Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία. Η επέτειος του Πολυτεχνείου διατηρεί ζωντανούς τους αγώνες για τη Δημοκρατία και μας καλεί και σήμερα να αντισταθούμε και να παλέψουμε για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα. Τα αιτήματα για Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία στην παρούσα δυσβάσταχτη οικονομική και κοινωνική κρίση είναι δυστυχώς επίκαιρα, την ώρα που ο εργαζόμενος κόσμος αντιμετωπίζει δυσβάσταχτα βάρη, η ανεργία θερίζει και οι συνταξιούχοι λαμβάνουν συντάξεις πείνας. Τα άτομα με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και οι οικογένειές τους είναι από τα πρώτα θύματα αυτής της κρίσης. Γνωρίζουν όμως και από πρώτο χέρι ότι πρέπει να παλεύουν κάθε στιγμή για περισσότερη δικαιοσύνη, δουλειά, ισότητα, κοινωνική ένταξη, ενάντια στις διακρίσεις και την ανασφάλεια.

Ενωμένο το αναπηρικό κίνημα θα κρατήσει το Πολυτεχνείο ζωντανό, αναμμένο φάρο στους αγώνες που συνεχίζονται. Καλούμε κάθε άτομο με αναπηρία και χρόνια πάθηση να λάβει μέρος στους εορτασμούς και στις κινητοποιήσεις για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Καλούμε κάθε δημοκρατικό πολίτη στις 2 Δεκεμβρίου, ημέρα Παρασκευή και ώρα 10 το πρωί, στο πανελλαδικό, παν - αναπηρικό συλλαλητήριο στην Ομόνοια!

Τα άτομα με αναπηρία θέλουμε να ζήσουμε, με αξιοπρέπεια, ισότητα, δικαιοσύνη! Το Πολυτεχνείο ζει!

Γιάννης Ρίτσος

Το σώμα και το αίμα

(Ακόμα μια δοκιμή για ένα ποίημα του Πολυτεχνείου)

ΙΙ

Ο ένας γράφει συνθήματα στους τοίχους ο άλλος
φωνάζει συνθήματα πάνω απ' τους δρόμους ο τρίτος
φοράει το παράθυρο τραγουδάει ανοιχτός Ρωμιοσύνη Ρωμιοσύνη
τους τραυματίες τους κουβάλησαν στη βιβλιοθήκη
η μια παλάμη αμπελόφυλλου στο χτυπημένο γόνατο
αγάλματα λυπημένα μες στους καπνούς -πού τον ξεχάσατε τον
έρωτα
σπουδαστές οικοδόμοι κατάρες πλακάτ ζητωκραυγές σημαίες
έρωτας είναι τ' όνειρο έρωτας είναι ο κόσμος
χαμηλωμένο κούτελο του ταύρου έρχονται κι άλλοι κι άλλοι
μικρά μεγάλα σκολιαρόπαιδα με μια φούχτα στραγάλια με τσάντες
δυο κόκκινα πουλιά σταυρωτά ζωγραφισμένα στα τετράδιά τους
οι νεόνυμφοι βγήκαν απ' το φωτογραφείο δένουν τις άσπρες ταινίες
στο κιγκλίδωμα
τυφλοί λαχειοπώλες μια όρθια κιθάρα λαμπιόνια φαρμακείων
νυχτώνει η πολιτεία ηλεκτρικοί αριθμοί κλεισμένα θέατρα
κλεισμένα τα μικρά τεφτέρια τα υπόγεια ποιήματα τα τρύπια λουλούδια
η μυστική γεωγραφία ανεβαίνει βουβή πάνω απ' τη νύχτα απ' το
απόρθητο βάθος
απόψε είναι ο καιρός για όλα λέει
απόψε είναι η συνέχεια όλων λέει
αύριο για όλο τον άνθρωπο για όλο το μέλλον
έτσι είπε πάνω στη στέγη
κράταγε ένα μεγάλο αόρατο τιμόνι κι έστριβε την πολιτεία
κάτω απ την άσφαλτο ακουγόταν ο θόρυβος του κόσμου
ένα μαύρο σκυλί ένα καλάθι ένας μικρός καθρέφτης
δυο τεράστια παπούτσια του πικρού γελωτοποιού και το
σπασμένο ποτήρι
κι η μυρωδιά απ' τη φουφού του καστανά μεγάλη σαν καράβι

Από τη σύνθεση Το σώμα και το αίμα (Κέδρος, 1977).