Στην Ελλάδα της κρίσης, άνεργος με αναπηρία, άνεργος δια βίου…

Έντονη ανησυχία, απογοήτευση, φόβο και αγανάκτηση δημιουργεί στα άτομα με αναπηρία, χρόνιες παθήσεις και τις οικογένειές τους ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζει η Κυβέρνηση τη διασφάλιση των θέσεων εργασίας των ατόμων με αναπηρία στον στενό, ευρύτερο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, σε συνδυασμό  με την ολοκληρωτική έλλειψη μέτρων και πολιτικών για την αντιμετώπιση της εκρηκτική ανεργίας που μαστίζει το χώρο της αναπηρίας διαχρονικά και όχι μόνο σε περίοδο οικονομικής κρίσης. 

Η εξαίρεση ατόμων με αναπηρία και χρόνια πάθηση  και γονέων, συζύγων, κηδεμόνων ατόμων με αναπηρία από το σκληρό και βάρβαρο για κάθε εργαζόμενο -με αναπηρία ή χωρίς αναπηρία- μέτρο της εφεδρείας, διαθεσιμότητας που προμηνύει την απόλυση, δεν διασφαλίζει το σύνολο των ατόμων με αναπηρία που εργάζονται σε φορείς του δημοσίου και ευρύτερου δημοσίου τομέα, αφού ελήφθη μόνο για τους έχοντες ποσοστό αναπηρίας 67% και άνω. Σε πλήθος δημοτικών επιχειρήσεων και Δήμων άτομα με αναπηρία με ποσοστό αναπηρίας 50% έως 66% των οποίων οι συμβάσεις έχουν μετατραπεί με αποφάσεις του ΑΣΕΠ σε αορίστου χρόνου δεν έχει ληφθεί κανένα προστατευτικό μέτρο. Πιθανή ένταξή των ατόμων με αναπηρία  στο μακρύ κατάλογο της ανεργίας σημαίνει με βεβαιότητα άνεργος δια βίου…

Η πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση του πολυνομοσχεδίου του υπουργείου Οικονομικών με την οποία καταργούνται οργανικές θέσεις και δίνεται η δυνατότητα καταγγελίας σύμβασης αορίστου χρόνου έχει κορυφώσει την ανησυχία των εργαζομένων με αναπηρία και μελών οικογενειών ΑμεΑ. Η ΕΣΑμεΑ, η αντιπροσωπευτική φωνή των ΑμεΑ, δεν εισακούστηκε.

Σήμερα καλεί για πολλοστή φορά την πολιτική ηγεσία να αναλογιστεί τις χιλιάδες θέσεις εργασίας που έχουν χαθεί και στις οποίες δικαιούνταν να ενταχθούν τα άτομα με αναπηρία, εάν εφαρμόζονταν τυπικά και ουσιαστικά ο βασικός προστατευτικός νόμος 23643/98 για την απασχόληση των ατόμων με αναπηρία, τα αναφαίρετα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία βάσει της παρ. 6 του άρθρου 21 του Συντάγματος, τα εργασιακά δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία και μελών των οικογενειών που έχουν στη φροντίδα τους άτομα με αναπηρία όπως αυτά υπαγορεύονται από τη Διεθνή Σύμβαση για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία την οποία κύρωσε η Ολομέλεια της Βουλής πριν ένα περίπου χρόνο και αποτελεί νόμο του Κράτους (4074/2012).

Το αναπηρικό κίνημα θα ασκήσει κάθε πρόσφορο νομικό μέσο και κάθε μέσο αγωνιστικής διεκδίκησης για να μην απολυθεί ούτε ένας εργαζόμενος με αναπηρία ούτε ένας εργαζόμενος με που έχει στη φροντίδα του άτομα με αναπηρία (γονέας, σύζυγος ή κηδεμόνας). Η πολυπόθητη ανάπτυξη της χώρας διακυβεύεται από τη στιγμή που αυτή η οικονομική κρίση μετατρέπεται σε κρίση ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η επιστολή επισυνάπτεται.