Διαδικτυακή συνάντηση Ι. Βαρδακαστάνη - Επιτρόπων ΕΕ

Στην εισαγωγή του ο κ. Βαρδακαστάνης περιέγραψε την ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουν τα άτομα με αναπηρία και χρόνιες παθήσεις στην Ευρώπη: «Δυστυχώς, η ΕΕ και οι εθνικές κυβερνήσεις ξέχασαν σε μεγάλο βαθμό τα περίπου 100 εκατομμύρια άτομα με αναπηρία στα μέτρα που έλαβαν, παρά το γεγονός ότι τα άτομα με αναπηρία επηρεάζονται δυσανάλογα από αυτήν την υγειονομική κρίση. Η ΕΕ και όλα τα μέλη της έχουν επικυρώσει τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία. Βλέποντας το πως συμπεριφέρθηκαν οι κυβερνήσεις, κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι όντως την έχουν επικυρώσει. Βλέπουμε φρικτές καταστάσεις: άτομα με αναπηρία πεθαίνουν σε ιδρύματα και στα σπίτια τους, δεν έχουν φαγητό, ζουν μέσα στο φόβο. Αυτό συνεχίζεται καθώς μιλάμε, και είναι επίσης μια προοπτική για όλα τα άτομα με αναπηρία σε χώρες σε όλο τον κόσμο για τις οποίες ελπίζουμε ότι δεν θα επηρεαστούν από τον COVID 19 τόσο άσχημα όσο η Ευρώπη».
Συνεχίζοντας, συνόψισε τα εξής:
Ιατρικές διακρίσεις: Τα άτομα με αναπηρία δεν έχουν προτεραιότητα στην πρόσβαση σε εντατική περίθαλψη, αλλά σε πολλές περιπτώσεις δεν έχουν καθόλου πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη συνολικά. Ασθενοφόρα αρνούνται να πάνε σε ιδρύματα και πολλά άτομα με αναπηρία άκουσαν από γιατρούς ότι εάν κολλήσουν δεν θα λάβουν θεραπεία. Αυτό συμβαίνει στην Ευρώπη του 21ου αιώνα.
Οι πληροφορίες για τη δημόσια υγεία στην αρχή δεν ήταν προσβάσιμες. Οι κυβερνήσεις έλαβαν μέτρα για την προσβασιμότητα των πληροφοριών μόνο μετά από πολλές καταγγελίες από οργανώσεις ατόμων με αναπηρία - και σε πολλές χώρες ούτε τότε.
Ιδρύματα: Είναι σημαντικό να τονιστεί ότι οι ελλείψεις προσωπικού και η απομόνωση αυξάνουν την παραμέληση και την κακοποίηση των ατόμων με αναπηρία. Ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι το γεγονός ότι πολλοί δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με άτομα εκτός του ιδρύματος.
Δικαιώματα γυναικών και κοριτσιών με αναπηρία: Ανησυχούμε πολύ για την κατάσταση των γυναικών και των κοριτσιών με αναπηρία. Διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο για ενδοοικογενειακή βία, έχουν λιγότερη πρόσβαση στη βοήθεια για να προστατευθούν από αυτήν, και συχνά επίσης αποκλείονται ή αντιμετωπίζουν εμπόδια στην πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας και σεξουαλικής αναπαραγωγής ή σε καταφύγια και υπηρεσίες υποστήριξης γυναικών.
Μέτρα απομόνωσης: Τα μέτρα απομόνωσης είναι πολύ, πολύ σκληρά, ακόμη και ανυπόφορα για πολλά άτομα με αναπηρία. Οι κυβερνήσεις χρειάστηκαν εβδομάδες για να ορίσουν εξαιρέσεις και μόνο μετά από πολλές διαμαρτυρίες από οργανώσεις ατόμων με αναπηρία και πίεση από τα μέσα ενημέρωσης.
Εκπαίδευση: Η απομακρυσμένη σχολική εκπαίδευση έχει γίνει πραγματικότητα για εμάς σήμερα. Πολλές χώρες δεν σκέφτηκαν να την κάνουν προσβάσιμη ή να παρέχουν επιπλέον υποστήριξη.
Φτώχεια και κοινωνικός αποκλεισμός: Αυτά τα μέτρα οδηγούν στον αποκλεισμό, την απομόνωση και την περιθωριοποίηση που θα επιδεινώσει μόνο μια ήδη δραματική κατάσταση φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού. Πριν από την κρίση, σχεδόν το 30% των ατόμων με αναπηρία κινδύνευαν από τη φτώχεια. Ποιος μπορεί να πει πόσοι θα ζήσουν στη φτώχεια μετά την κρίση;

Το δελτίο τύπου σε μορφή ms word (466.41 KB)