""για την 3η Δεκέμβρη - Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία Απαιτείται μια νέα δημόσια πολιτική για την αναπηρία" "

Η ανακήρυξη της 3η Δεκέμβρη, ως Παγκόσμιας και Εθνικής Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία, έχει στόχο την προώθηση των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων των ατόμων με αναπηρία.

Για το εθνικό αναπηρικό κίνημα η 3η Δεκέμβρη είναι το αποκορύφωμα μιας συνολικής προσπάθειας που καταβάλει καθημερινά προκειμένου να αναδείξει τα θέματα αναπηρίας και να βελτιώσει τις συνθήκες διαβίωσης των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους.

Η 3η Δεκέμβρη είναι ημέρα κοινωνικής διαμαρτυρίας, που το 10% του πληθυσμού της χώρας αρνείται τον παθητικό ρόλο και διεκδικεί τη συμμετοχή του στο κοινωνικό, οικονομικό και πολιτικό στερέωμα της χώρας. Η 3η Δεκέμβρη είναι ημέρα αφύπνισης συνειδήσεων, είναι ημέρα ανατροπής κατεστημένων αντιλήψεων και νοοτροπιών.

Ως χώρα, αν και έχουμε διανύσει μεγάλη απόσταση σε σχέση με το παρελθόν, εξακολουθούμε να υστερούμε συγκριτικά με το μέσο όρο των κρατών – μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βάσει μελετών προκύπτει ότι πρόκειται για μια ομάδα πληθυσμού που είναι ιδιαίτερα εκτεθειμένη στον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.

Το 84% των ατόμων με αναπηρία βρίσκεται εκτός εργατικού δυναμικού, το μέσο οικογενειακό εισόδημα των νοικοκυριών που έχουν ένα μέλος με αναπηρία είναι χαμηλότερο από των άλλων νοικοκυριών - αφού το ύψος των παρεχόμενων προνοιακών επιδομάτων και αναπηρικών συντάξεων είναι τόσο μικρό που δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις ανάγκες που απορρέουν από αυτήν καθ’ αυτήν την αναπηρία - ενώ υπάρχει άμεση συσχέτιση μεταξύ της βαρύτητας της αναπηρίας και του βαθμού φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.

Στον τομέα της εκπαίδευσης, τα άτομα με αναπηρία βιώνουν τον κοινωνικό αποκλεισμό, είτε ως αποστέρηση της εισόδου στην εκπαιδευτική διαδικασία, είτε ως έξοδος προκαλούμενη από τις ίδιες τις ισχύουσες εκπαιδευτικές διαδικασίες.

Στον τομέα της προσβασιμότητας, πολύ συχνά τα άτομα με αναπηρία αποκλείονται από υπηρεσίες και αγαθά λόγω εμποδίων στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον και στα μέσα μαζικής μεταφοράς.

Στον τομέα του πολιτισμού και της ψυχαγωγίας, τα εμπόδια πρόσβασης σε συνδυασμό με τις οικονομικές δυσκολίες που βιώνουν τα άτομα με αναπηρία, λειτουργούν περιοριστικά στο να αναπτυχθούν ευκαιρίες συμμετοχής σε τέτοιου είδους δραστηριότητες.

Στον τομέα της Τεχνολογίας Πληροφοριών και Επικοινωνιών, τα άτομα με αναπηρία αντιμετωπίζουν εμπόδια πρόσβασης με αποτέλεσμα να οδηγούνται σε μια νέα μορφή αποκλεισμού, στον ψηφιακό αποκλεισμό.

Στον τομέα της υγείας, τα άτομα με χρόνια πάθηση ως καθημερινοί χρήστες των υπηρεσιών υγείας αντιμετωπίζουν προβλήματα πρόσβασης και ισότιμης κοινωνικής προστασίας και ασφάλισης, προβλήματα λόγω έλλειψης εξειδικευμένου προσωπικού και ποιοτικών υπηρεσιών.

Στον τομέα της πρόνοιας και της κοινωνικής φροντίδας, η έλλειψη παροχής υποστηρικτών υπηρεσιών οδηγεί στον αποκλεισμό των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών τους, και σε αρκετές περιπτώσεις στον εγκλεισμό των ατόμων στα σπίτια τους και σε ιδρύματα κλειστής περίθαλψης. Στη χώρα μας, η οικογένεια είναι αυτή που έρχεται να καλύψει το κενό της κρατικής κοινωνικής πολιτικής, επωμιζόμενη το βάρος που συνεπάγεται η φροντίδα ενός ατόμου με αναπηρία με αποτέλεσμα οι οικογένειες των ατόμων με αναπηρία να βιώνουν συνθήκες κοινωνικής ανασφάλειας.

Σήμερα από τη διακυβέρνηση της χώρας απουσιάζουν στοχευμένες πολιτικές συμμετοχής, ίσης μεταχείρισης και κοινωνικής προστασίας που θα δημιουργούσαν μια οικονομία και μια κοινωνία που θα περιελάμβανε όλους, παρέχοντας υποστήριξη στους αποκλεισμένους αλλά και θα αντιμετώπιζαν ενεργά τους διαρθρωτικούς φραγμούς των πιο ευάλωτων ομάδων, όπως είναι τα άτομα με αναπηρία, προς την κοινωνική ένταξη, μειώνοντας τις περιπτώσεις του κοινωνικού αποκλεισμού.

Ως εκπρόσωποι και εκφραστές των ατόμων με αναπηρία διαπιστώνουμε ότι από τη μια τα κατάλοιπα της παραδοσιακής προσέγγισης της αναπηρίας και από την άλλη η έλλειψη μιας ολοκληρωμένης στρατηγικής είναι παράγοντες που εμποδίζουν την καταπολέμηση των διακρίσεων που βιώνουν τα άτομα με αναπηρία καθώς και τη συμμετοχή τους στα δρώμενα της κοινωνίας όπου ζουν.

Το εθνικό αναπηρικό κίνημα της χώρας διεκδικεί την εκπόνηση και την εφαρμογή ενός μακροπρόθεσμου σχεδίου δράσης για την κοινωνική, οικονομική, πολιτική και πολιτιστική ένταξη των ατόμων με αναπηρία, το οποίο να διασφαλίζει
α) την ύπαρξη πολιτικής υποστήριξης και δέσμευσης από όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς,
β) τη διάθεση αυξημένων οικονομικών πόρων συνολικά και ανά τομέα που θα υποστηρίζουν την εφαρμογή του σχεδίου και
γ) τη διασφάλιση και την ενδυνάμωση του δημόσιου χαρακτήρα των υπηρεσιών που παρέχονται στα άτομα με αναπηρία.

Ειδικότερα:

1. Θέσπιση νόμου – πλαίσιο για την εφαρμογή της παρ.6 του άρθρου 21 του Συντάγματος που να αφορά συγκεκριμένα μέτρα για την αυτονομία, την επαγγελματική ένταξη και την συμμετοχή των ατόμων με αναπηρία στην κοινωνική, οικονομική και πολιτική ζωή της χώρας και υιοθέτηση της πρόταση μας, στο πλαίσιο της αναθεώρησης του Συντάγματος, για συμπλήρωση του άρθρου 5 παρ. 2 για απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας χωρίς διάκριση αναπηρίας
2. Θέσπιση Μόνιμης Επιτροπής στη Βουλή των Ελλήνων για τα θέματα αναπηρίας
3. Ίδρυση Υφυπουργείου παρά τον Πρωθυπουργό για την κοινωνική ένταξη των ατόμων με αναπηρία
4. Θέσπιση Ανεξάρτητης Αρχής Συνηγόρου του Πολίτη με Αναπηρία
5. Θέσπιση της υποχρεωτικότητας της εκπαίδευσης των παιδιών με αναπηρία
6. Θέσπιση ειδικού νόμου για την απασχόληση και την κατάρτιση των ατόμων με αναπηρία
7. Αναβάθμιση του δημόσιου χαρακτήρα των υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας
8. Θέσπιση νομοθεσίας για την εφαρμογή των κριτηρίων προσβασιμότητας στο φυσικό και δομημένο περιβάλλον, στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στην Κοινωνία της Πληροφορίας
9. Θέσπιση μιας νέας επιδοματικής πολιτικής για τα άτομα με αναπηρία και την υποστήριξη των οικογενειών τους
10. Θέσπιση μέτρων στοχευμένης πολιτικής για τα άτομα με αναπηρία που αντιμετωπίζουν πολλαπλές διακρίσεις, όπως είναι οι γυναίκες με αναπηρία, οι μετανάστες με αναπηρία, τα άτομα με βαριές και πολλαπλές αναπηρίες.

Με αυτήν τη διακήρυξη, ως εθνικό αναπηρικό κίνημα θέλουμε να αναδείξουμε τις διακρίσεις που βιώνουν καθημερινά σε όλους τους τομείς τα άτομα με αναπηρία, την έλλειψη εθνικής στρατηγικής αντιμετώπισης των θεμάτων αναπηρίας, την υποχώρηση του δημόσιου χαρακτήρα υπηρεσιών κοινωνικής προστασίας και ταυτόχρονα την ανάγκη το αναπηρικό κίνημα να γίνει πιο ριζοσπαστικό ασκώντας πίεση στα κέντρα λήψης αποφάσεων.

Εμείς, το αναπηρικό κίνημα της χώρας μπορούμε να συμβάλλουμε στην αλλαγή της κοινωνίας, προκειμένου τα άτομα με αναπηρία να συμμετέχουν ως ισότιμοι πολίτες σε αυτήν. Γνωρίζουμε καλύτερα από κάθε άλλον ποιες είναι οι ανάγκες των ατόμων με αναπηρία και για τον λόγο αυτόν πιστεύουμε ότι συμμετέχοντας οι ίδιοι στη διαδικασία των αλλαγών θα έχουμε αναμφισβήτητα καλύτερο αποτέλεσμα. Είναι κοινά παραδεκτό ότι η κοινωνία δεν μπορεί να αλλάξει από μόνη της. Αλλάζει μόνο όταν μεγάλες κοινωνικές ομάδες το επιθυμούν.